الا ای رهگذر منگر چنین بیگانه بر گورم

چه میخواهی چه می جویی در این کاشانه عورم؟

چه سان گویم چه سان گریم حدیث قلب رنجورم

از این خوابیدن در زیر سنگ و خاک و خون خوردن

نمیدانی چه میدانی که آخر چیست منظورم

تن من لاشه فقر است و من زندانی زورم

کجا میخواستم مردن؟ حقیقت کرد مجبورم

چه شبها تا سحر عریان بسوز فقر لرزیدم

چه ساعتها که سرگردان به ساز مرگ رقصیدم

از این دوران آفت زا چه آفتها که من دیدم

سکوت زجر بود و مرگ بود و ماتم و زندان

هر آن باری که من از شاخسار زندگی چیدم

فتادم در شب ظلمت به قعر خاک پوسیدم

زبسکه با لب محنت زمین فقر بوسیدم

کنون کز خاک فم پر گشته این صد پاره دامانم

چه می پرسی که چون مردم؟چه سان پاشیده شد جانم؟

چرا بیهوده این افسانه های کهنه بر خوانم؟

ببین پایان کارم را و بستان دادم از دهرم

که خون دیده آبم کرد و خاک مرده ها نانم

همان دهری که بایستی بسندان کوفت دندانم

به جرم اینکه انسان بودم و میگفتم :انسانم

ستم خونم بنوشید و بکوبیدم به بد مستی

وجودم حرف بیجایی شد اندر مکتب هستی

شکست و خرد شد افسانه شد روز به صد پستی

کنون ای رهگذر در قلب این سرمای سرگردان

به جای گریه :بر قبرم بکش با خون دل دستی

که تنها قسمتش زنجیر بود از عالم هستی

نه غمخواری نه دلداری نه کس بودم در این دنیا

در عمق سینه ی زحمت نفس بودم در این دنیا

همه بازیچه پول و هوس بودم در این دنیا

پر و پا بسته مرغی در قفس بودم در این دنیا

به شب های سکوت کاروان تیره بختیها

سرا پا نغمه ی عصیان جرس بودم در این دنیا

به فرمان حقیقت رفتم اندر قبر با شادی

که تا بیرون کشم از قعر ظلمت نعش آزادی

از اشعار: کارو        تقدیم به بازدیدکنندگان عزیز و ارجمند وبلاگ ساحل

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: